Ölüm Provası

Sonbaharda yapraklarını değiştiren ağaçlar yavaşça esen bir rüzgârla salınırken cadı etrafını seyrediyordu. Hizmetçisini odasını toplamaya gönderdiği için çayını tazeleyen yoktu ve bu durum sinirlerini bozuyordu. Sabah kahvaltısından sonra içtiği çay, günün en sevdiği aktivitesini oluşturuyordu. Ellerini bardağına yapıştırdı ve bir saniye içinde çayı tekrar ısınmıştı. Hafifçe gülümsedi ve bahçenin diğer tarafındaki kocasına çevirdi gözlerini. Adamlarıyla birlikte birbirlerine kılıç sallıyorlar, birisi yere düştüğünde hep beraber gülüp onu kaldırıyorlardı. Bir anlamda güzel bir görüntüydü, yani mutlu bir evliliğiniz varsa ve Pazar sabahı eşinizi seyretmek en büyük zevkinizse öyleydi. Jeanne eşini sevmiyordu, zorunlu olarak bütün ömrünü bu adamla harcaması gerektiği için aralarındaki konuşmaları sınırlı tutmaya çalışıyordu. Davetler konusunda ona danışırdı; ama bu danışma Edinburgh lorduyla aranızda bir sıkıntı yoksa onu da çağırmak isterim’den öteye gitmiyordu. Yoksa geriye kalan her şeyi kendisi ayarlamak isterdi. Şömine yanan bir odada uzun yemek masasının bir ucunda Jeanne diğer ucunda Lorenzo oturur ve konuşmazlardı. Adama eziyet ettiğinin farkındaydı, bunu yapmak istediğinden emin değildi; ama alışamamıştı bir türlü. Bazen adamı tanımak istiyordu, onun yaptıklarıyla ilgileniyordu. Nereye gideceğini sorardı, ne zaman döneceğini ve davette uyumlu giyinseler iyi olacağını… Şimdi gözlerini adama dikmiş seyrederken kalbinin zaman zaman hızlı hızlı attığını fark etti. Kabul etmek istemediği o gerçek sinirini bozdu ve gözlerini şu genç olanlardan birisinin elindeki kılıca dikti. Sonrasında olanlara bakıp gülümsemeden duramadı. Adamın kılıcı yere saplanmış, kaldıramıyordu. Leydilere özgü bir sırıtışla adama bakarken kocasının ona bakıp sinirli sinirli kaşlarını çattığını fark etti. Başını farklı bir yöne çevirdi kadın, aradan kısa bir süre geçtikten sonra gözlerini tekrar talim alanına çevirdi. Lorenzo’nun karşısındaki küçük adamlardan birisinin bacaklarına ufak bir büyü yaptı. Yürümeyi unutan savaşçı yere kapaklanırken kahkahasını bastıramadı. Kocasının ona baktığını hissedebiliyordu. Kızmanı istiyorum, bana kız ve evden kov. Bütün hayalleri gerçekleşirdi böylece. Gerçi evlendirildiği yerden geri dönen bir leydiye ne gözle bakılacağını çok iyi biliyordu. Gözlerini kapattı, açtığında adam tam karşısında durmuş sinirli sinirli soluyordu. “Eğleniyor musunuz lordum?” Ardından yanındaki diğer bardağa çay doldurdu nazikçe. “Çay?” Alaycı bir gülümseme çehresine yayılırken gülmemek için zor duruyordu. Amacı Lorenzo ile eğlenmek değildi, diğer adamlarla eğlenmekti. Çünkü, o adamların kendisine bakışlarını sevmiyordu. Lordumuzu sinir ediyor olmanız hoş değil bakışı vardı hepsinin gözlerinde. Sanki çok doğruymuş gibi!

“Bayan von Matterhorn, korkarım konuşmalarınıza dikkat etmeniz gerektiği konusunda sizi uyarmak zorunda kalacağım.” Ela gözleri öfkeyle parıldarken adama baktı bir kez daha, onu öldürse mutlu olurdu. Tabi sonra bu kaleden sağ çıkamazdı; ama öldürmüş olurdu. Aklına gelen düşüncelerle hafifçe gülümsedi tekrardan. ”Akşam Emesta bölgesine doğru yola çıkacağız. Böyle bir son konuşmamız olsun istemem.” Çayından bir yudum aldı kadın, Lorenzo’nun sefere çıktığı zamanlara bayılıyordu. Evin içindeki küçük hükümdarlığının zevkini sonuna kadar sürüyordu ve sabahtan akşama kadar piyano çalıp, kitap okuyordu. Evin içinde evlenirlerken istediği o kendine ait odasından çıkmıyordu gerçi normal zamanlarda da… Geceleri yatmaya gitmek için ya çok erken saatleri seçiyordu, ya da çok geç saatleri. Böylece adamla yüzyüze gelmek zorunda kalmıyordu. Kocasıyla sabahları kahvaltı yapar, adamın gitmesini bekler, bazı günler hasta taklidi yapıp kahvaltıya bile katılmazdı, akşamları yemekte onunla konuşmazdı bile. Bu nefretinin sebebini hala anlayamamıştı. Bir insandan bu kadar nefret etmesi için çok büyük bir kötülük görmesi gerekirdi; hâlbuki Lorenzo ona çok iyi davranıyordu. Asla sesini yükseltmezdi kadına… Ama son zamanlarda –birkaç yıldır- sürekli olarak geceleri evin dışında geçirmesi hoş bir durum değildi. Jeanne de kadındı en nihayetinde ve kıskanıyordu. “Neden damarınıza mı bastım Bay von Mattherhorn?” Gayet sakin bir şekilde durmaya çalışırken aniden sinirli bir şekilde ofladı ve adamın sözlerini nihayet idrak etmiş olmanın rahatlığıyla gevşedi. “Eğer son konuşmamız bu olacaksa pek de önemsemiyorum. Dönmemeniz durumunda üzüleceğimi sanmıyorum lordum… Huzur içinde ölebilirsiniz.” Alay eder gibi gülümsedi adama ve gözlerini devirdi bir kez daha. Ardından yavaşça ayağa kalktı ve elbisesindeki kırışıklıkları düzeltip kaleye doğru yürümeye başladı. Bir an olsun geriye dönüp adama bakmayı düşünmedi. Düşüncesizliğinin farkında değildi çünkü. Yirmili yaşların umursamaz hal ve hareketleri kolayca seziliyordu kadında. Karşısındaki kırmak umrunda değildi hiçbir zaman, kendisinin mutluluğu her şeyin üstündeydi ona göre. İlerleyen günlerini şu adını bile bilmediği kadını bulmaya harcayabilirdi.

Sade bir eseri çalmaya çalışıyordu, son zamanlarda piyano çalamadığı için parmakları yavaşlamış eski hızına ulaşmakta güçlük çekiyordu. Lorenzo’dan çekindiği için haftada ancak bir iki kez oturabiliyordu onun başına. Çalmaya başladığı zamanlardaysa o kadar tedirgin oluyordu ki, ritmi kaçırıp hata yapıyordu. Aylardır nefes alamıyormuş gibi sarıldı piyanosuna ve saatlerce kalkmadı. Hizmetçisi başına gelip gidiyordu ve lordla ilgili soruları sıralıyordu. Neden gelmemişti, gelecek miydi ve en önemlisi kavga mı etmişlerdi. Kadın bütün soruları küçük baş hareketleriyle geçiştirirken bu son soru onu sinirlendirmişti ve hışımla yerinden kalkıp kadına bağırmaya başlamıştı. O kim oluyordu ki özel hayatlarıyla ilgili soru sormaya cüret ediyordu! Sinirle yatağına girdi ve aşında yaktığı mumun titrek ışığı altında kitap okumaya çalıştı. Birkaç saat sonra gözleri yorulmuştu, aklına adam geldi. Acaba ne yapıyordu? Zihni kötü bir oyun oynuyordu ona anlaşılan. Gün boyunca hiç düşünmediği kocası tam uyumaya çalıştığı sırada kocaman bir vicdan azabı gibi çökmüştü üstüne. Gözlerini kapattı, zorladı, zorladı ve en sonunda vazgeçti. Uyumak için kendisine bitkilerden oluşan –biraz da büyüyle efsunlanmış- bir çay yaptı. Nihayet gözlerini kapatıp yarı ölüm haline geçtiğinde adamın görüntüsü geldi gözleri önüne. Bütün rüyası boyunca onun peşinden koşuyordu, ulaşamıyordu… En sonunda gözlerini açtığında bütün kale yumruk sesleriyle yıkılıyordu. Çabucak yerinden kalkıp sabahlığını üzerine geçirdi. Kapıya doğru ilerlerken hizmetçisi onu durdu. ‘Leydim, görmeseniz daha iyi olur.’ Jeanne neyi görmese daha iyi olacağını düşünürken askerlerin etrafında küçük bir halka oluşturduğu Lorenzo’yu gördü. Gözleri kapalıydı ve göğsü zorlukla inip kalkıyordu. Öfkeyle gözlerini askerlere çevirdi, kalbi acıyla çarpıyordu. Gözlerine saldırı düzenleyen yaşları tek bir hareketle sabahlığına sildi. “Dışarı, herkes dışarı! Mathilda kütüphanedeki eski kitabımı getir.” Askerlerin çıkmadığını görünce bir kez daha bağırdı onlara ve kocasının yanına gidip yere diz çöktü. Sakallarında gezdirdi parmaklarını ve tüm o yaralara baktı. Kırmızıya boyanmış gömleğini yırttı bir çırpıda ve büyü kitabını önüne açtı. Gözleri hızlı hızlı sayfaları tararken bir yandan adama sürekli bir şeyler söylüyordu. Ölmeni istemiyorum, lütfen ölme, biraz daha sabret, seni kurtaracağım gibi yakarışlardı. En sonunda bulduğu büyüleri sırayla uyguladı cadı, yaraların üzerinde gezdirdiği parmaklarının ona şifa getireceğini umut etse de tablo ortadaydı. Adamın durumu hiç iç açıcı değildi. Saatlerce uğraşmış olmasına rağmen gözlerini açmamakta diretiyordu… Vazgeçmek istemiyordu ondan, bu şekilde onu kaybetmek istemiyordu. Lorenzo’ya fark etmeden çok bağlanmıştı, adamı o halde gördüğünden beri deli gibi çabalıyordu. Daha önce hayatında birisi için bu kadar çırpındığını hatırlamıyordu. İçten gelen bir istek ve acıyla hareket ediyordu.

Elleriyle adamın yüzünü sarmaladı ve dudaklarını yavaşça öptü. Yıllardır aynı yatağı paylaştığı adama ilk kez dokunuyordu, kalbi bu temasla birlikte biraz daha hızlı atmaya başlamıştı. Başını geriye çektiğinde adamın hala uyanmadığını fark etti. “Özür dilerim, her şey için. Size iyi davranmadığım için… Tek suçlu benim, şuan anlıyorum ki ben size aşık olmuşum.” Gözlerinden süzülen bir iki damla yaş adamın göğsüne düşerken ellerini uzattı ve yumuşacık görünen saçlarına dokundu. “Seni seviyorum Lorenzo… Lütfen uyan.” Başını yavaşça adamın göğsüne koydu ve gözlerini kapattı kadın. Umutsuzluk ve kırılmış bir kalbin yardımıyla çabucak uykuya daldı. İçinden sürekli dua ediyordu uyanması için. Dudaklarında eski büyülü sözcükler ve adamın dudaklarının sıcaklığıyla daldı uykuya…

Jeanne daha önce hiç aşık olmamıştı, kitaplardan okuduğu kadarıyla birisi için hissedilen aşırı bağlılık hissine aşk denildiğini biliyordu. On dört on beş yaşlarındayken arkadaşlarıyla konuştuğunda neredeyse herkesin aşık olduğunu duymuştu. Davetlerde kendisine yaklaşmaya çalışan soylulara buz gibi bir karşılık verdi için kimse onunla böyle bir münasebet içine girmeye kalkışmamıştı bile. Çevresindeki herkesi kendisinden aşağıda görme gibi iğrenç bir huyu vardı, babası defalarca uyarmıştı onu bu konuda. Hiçbir erkeğin kendisine bu kadar güvenen bir kadından hoşlanmayacağını, bir leydinin asla erkekleri aşağılamaması gerektiğini söylemişti. Jeanne bu tip laflara asla inanmazdı. İnsanlara kendileri hakkındaki acı gerçekleri söylemeye bayılırdı. Verecekleri davette Bordeaux şarabının mı yoksa Pinot’nun mu iyi olacağını eşine sorduğu zaman hemen peşine eklerdi; tabi ikisinden birini tatmadıysanız fikriniz sizde kalabilir. Tüm bunları düşündükçe ağlama isteğine karşı koyamıyordu. Rüyasında bile gözlerinden yaşlar süzüldüğünü hissedebiliyordu, sadece elinden tutacak güçlü birisine ihtiyacı vardı. Lorenzo’nun göğsüne sımsıkı sarılmıştı bu yüzden. İçindeki suçluluk duygusunu bir şekilde bastırmak zorundaydı… Saçlarında ve yanaklarında gezen ürkek parmakları hissettiğinde nefesini tuttu. Adam elini çeksin istemiyordu, aralarındaki bu kısa süreli temasın sonsuza dek sürmesini istedi ve bu arzusundan dolayı utandı. Kocasına duyduğu bu istek doğal değil miydi? Öyle olmalıydı. Brianna, Lorenzo’nun aslında çok yakışıklı bir erkek olduğunu defalarca söylemişti ona. İsterse adama âşık olmakta hiç zorlanmayacağını ve Jeanne bunları reddetmişti. Asla o adama karşı bir şeyler hissedemezdi. Gözlerini yavaşça açtı ve başını kaldırıp parmaklarını adamın yüzüne götürdü. Sert sakallarında gezdirdi ince parmaklarını ve ardından saçlarına götürdü tekrar. Uyandığına dair tek bir işaret dahi yoktu. Sadece nefes alışverişi biraz daha normal gözüküyordu. Acı dolu inlemeleri kesilmişti hiç değilse. Adamın bağırırken sesini duydukça yüreğinin paramparça olduğunu hissediyordu. Onu acı içinde görmek nefesini kesecek kadar keskin bir görüntüydü. “Lorenzo, mi amor.*” Evlendiklerinden beri ilk defa adamın yanında İspanyolca konuşmuştu. İnatla Fransızca konuşmaya devam etmişti ve onun dilini öğrenmeyeceğini söyleyerek büyük bir şımarıklık örneği göstermişti. Halbuki babası evleneceklerini söylediği günden beri her gün İspanyolca çalıştırıyordu ona. İstese adamla çok da rahat konuşabilirdi; ama inatçıydı. Diline aşırı düşkündü, sözde… Ellerinin adamın yüzünden çekti ve yavaşça öptü onu. Dadısının anlattığı prens ve prenseslerle ilgili olan bütün masallarda gerçek aşkın öpücüğü işe yarardı. Bu durumda da yaraması için dua etti kadın, ne kadar adamın onu sevmediğini bilse de. “İyi bir eş olmadığımı biliyorum; ama düzeleceğim. Söz veriyorum. Tanrım, lütfen onu bana geri ver. Böylece ne kadar pişman olduğumu görsün. Bir daha asla onu bırakmayacağım, hep seveceğim. Lütfen Tanrım.” Yakarışlarının Tanrı’ya ulaşmasını ve adamın gözlerini açmasını diledi. Uyandığında yapacaklarını düşündü kadın, onu mutlu etmeye adayacaktı bütün ömrünü. Kusursuz bir eş olmak için elinden gelen her şeyi yapacaktı. Evlendikleri günden beri adamın kendisine dokunduğunu hatırlamıyordu. Kilisede gerçekleşen düğünlerinde yalnızca törensel bir şekilde alnından öpmüştü onu. O kadar…

Evliliklerinin ilk zamanlarında askerler ona saygı ve sevgi gösterirdi. Lorenzo’nun nihayet birisiyle evlenmesi onları mutlu etmiş gibiydi. Genç kadın buna anlam veremiyordu, evlilik onlar için neden bu kadar önemliydi ki? Çocukken oynadığı evcilik oyunundan ne farkı vardı tüm bunların? Fark vardı, annesinin porselen takımından tabak çalmak zorunda değildi. Çünkü ne istese anında oluyordu. Bir keresinde adama, eskiden ne kadar çok piyano çaldığını ve artık çalamadığı için üzgün olduğunu söylemişti. Ertesi gün uyandığında salonun ortasında kocaman bir kuyruklu piyano duruyordu. Normal bir kadın olsa kocasına sımsıkı sarılır ve onu öpücüklere boğardı. Jeanne’in tek yaptığı adama kuru bir teşekkür –Fransızca- ve akşam yemeğinde onun sevdi bir yemeği hazırlatmak olmuştu. Daha sonra çok ilgili bir eş olduğunu düşünüp mutlu olmuştu. Tabi aradan yıllar geçip de Lorenzo’nun mutsuzluğu kitap gibi yüzünden okunmaya başlandığında evdeki otoritesi de sarsılmaya başlamıştı kadının. Kimseye söz geçiremiyordu. Eski evinden getirdiği birkaç hizmetçi hariç askerler onu dinlememekte ısrarcıydı. Az önce ettiği dualar hatalarını düzeltmek istediği ikinci şanstan ibaretti. Von Mattherhorn Lordu öldü ve cadı karısı dul kaldı. Bütün dedikoduları duyar gibiydi. Elleriyle yüzünü kapatmış sessizce ağlarken belinde hissettiği güçlü ellerle kendisine geldi. Dudakları buluştuğunda yasak meyvenin tadına bakmış gibi ürperdi vücudu. Hafif bir ürpertiyle birlikte yanaklarının kızardığını hissediyordu. Yıllardır köşe bucak kaçtığı şey gerçekleşirken tek yaptığı güvenmek olmuştu. Lorenzo’ya sapık demişti, pislik demişti, huzur içinde ölebilirsin demişti; ama bir kez olsun sana güveniyorum dememişti. Düşünceleri ışık hızıyla hareket ederken adamın kendisini geriye doğru çekmesiyle kalbinin kırıldığını hissetti. Bir hata mı yapmıştı? “Jeanne… Yani Bayan Matterhorn, ateşim var sanırım, kendimde değildim.” İsminin bu kadar güzel telaffuz edildiğini hiç duymamıştı. Kıvrak bir dilin ürünü olan muhteşem bir aksandan dökülen kendi ismi öylesine melodik gelmişti ki devamında gelen sözlere kızmadı. Sadece adamda böyle bir izlenim bıraktığı için üzüldü… Dudaklarında acı bir gülümsemeyle adama yaklaştırdı ellerini ve alnındaki teri sildi. “Ateşiniz yok; ama bunları hatırlamak istiyorsanız kaderime boyun eğmekten başka yapabileceğim bir şey yok…” Hafifçe gülümsedi, belki de ilk kez içten gelerek gülümsedi adama. Parmaklarıyla yavaşça yüzünü okşadı ve ona doğru yaklaşıp öptü. “Bensiz ölmediğin için teşekkür ederim Lorenzo. Arık ölüm bile seni benden alamaz, izin vermem buna.” Yıllardır adama karşı hissedemediği duygular bir gecede dışarıya çıkmıştı. Belki de bir birikimin sonucuydu tüm bunlar. Söylemek istediği, adamla konuşmak istediği onca şey varken söyleyebildikleri bundan ibaretti. Çünkü korkuyordu. Reddedilmekten korkuyordu.

Hanedanlık bir vasi istiyordu. Birkaç kez annesi bu konu hakkında Lorenzo’yla konuşmaya çalışmıştı; fakat karşılaştığı sert tepki sonucu konu açılmadan kapanmıştı. Yine de konunun dillendirilmiyor olması sözsüz baskıyı azaltmıyordu. Eğer Lorenzo, von Matterhorn soyadını yaşatacak erkek çocuğun babası olmazsa, olacak biri bulunurdu. O zaman gücünü, iktidarını ve hatta karısını dahi kaybedebilirdi. Boucher lordu ile yapılan dostluk anlaşması –Jeanne- bu durumda geçerliliğini yitirirdi. Kimse beş parasız aylağın tekiyle iyi geçinmek zorunda hissetmez kendini. Ve tüm bunların sonucu Jeanne’i kaybetmek iken, ona ulaşmayı engelleyen yine kendisiydi. Lorenzo bir çocuğun lafını ailesini açtırmıyordu, çünkü bu konuyu asla Jeanne’le konuşamazdı. Kendisine sapık gözüyle bakan karısına erkek çocuk sahibi olana kadar çocuk doğurması gerektiğini söylemesi, herhalde başlamamış ilişkilerinde iyi etkiler bırakmazdı. Ve, eğer sorunun fizyolojik olarak Jeanne’de olduğunu düşünürlerse… Her neyse.

“Ateşiniz yok; ama bunları hatırlamak istiyorsanız kaderime boyun eğmekten başka yapabileceğim bir şey yok…” Hayır, Lorenzo unutmaya hazırdı. Önceki hayatından şimdiye miras kalan ilişkileri, kırgınlıkları, sözleri… Jeanne’in kendini potansiyel sapık olarak hissetmesine neden olduğunu… Yine de Jeanne elleri saçlarında gezinirken cevabı dudaklarıyla verdiğinde ne yapacağını hatırlaması pek kolay olmuyordu. “Bensiz ölmediğin için teşekkür ederim Lorenzo. Arık ölüm bile seni benden alamaz, izin vermem buna.” Öyle mi, çok ilginç. Tam da aklından geçen düşünceleri psişik güçlerle okumuş gibi yanıtlaması şaşırtıcıydı. ”Yoksa, ben uyurken konuşuyor muyum Bayan Matterhorn?” Sesindeki gülümseme, yüzündeki gülümseme ve bakışlarındaki yumuşaklık normal zamanlarda pek kullanmadığı mimikleriydi. Kadına sarılıp elini boynundaki benlerde gezdirdikten ve hepsini teker teker öpme güdüsünü bastırdıktan sonra, yüzünü saçlarına gömdü. İstediği tek şey, büyük bir yatağın ayrı uçlarında uyumak yerine, birbirlerine sokulup, sıcaklıklarını hissederek uykuya dalmaktı. Belki o zaman kendini annesinin kucağında uyuduğu eski zamanlardaki gibi mutlu hissederdi. Pekâlâ, vücudunun delik deşik olmasını saymazsak güzel bir sabaha uyandığını söylemek yanlış olmazdı. Bir sorun onlarca probleme sebep olurken, onu çözmek hepsini silmeyi sağlardı. Ve Mattherhorn çifti, sorunlarını çözmeye çok yakındı. ”Geçen sabahki konuşmamız… Yani o sözler… Fikirlerin değişti, değil mi Jeanne?” İsmini telaffuz etmek, en büyük günah gibiydi.

”Yoksa, ben uyurken konuşuyor muyum Bayan Matterhorn?” Kadın bu sözlere anlam veremedi; ama mimiklerle birleştiğinde iyi bir şey olduğunu sezmişti. Yani, kocası ona bakarken gülümsüyordu ve bu iyi bir şey olmalıydı. Unutmak istemediğinin kanıtı gibi. Lorenzo’nun kollarında kendisini bulduğunda içini sonsuz bir huzur dalgası kapladı. Gözlerini sakince kapattı, etrafta sadece orkidelerin olduğu dış dünyadan soyutlanmış bir bahçedeydi sanki. Adamın sıcak nefesini teninde hissetmek bütün duyguların üstünde bir şeydi. ”Geçen sabahki konuşmamız… Yani o sözler… Fikirlerin değişti, değil mi Jeanne?” İsmini bir kez daha duyduğunda başını sakince kaldırdı. Adamın güçsüz bedenine baktı, tüm bunların suçlusunun kendisi olduğunu düşündükçe ağlamamak için zor tutuyordu kendisini. Ne cevap vereceğini bilemedi, uzun bir süre öylece baktı adamın güçlü bedenine. Ok izleri hala duruyordu, sadece etraflarında o kadar kan yoktu artık. Konuyu dağıtmak için hasta olduğunu bahane etmeyi düşündü. Kaçmak en büyük kozuydu kadının; ama adamı böyle bırakmak istemiyordu. Nihayet birlikte yol katletmişlerken kaçmak içinden gelmiyordu. “O sabahtı… O günden şimdiye çok şey değişti. Sanırım sizin benim için ne kadar büyük bir şey ifade ettiğinizi anlamamıştım.” Diğer kadını düşündü, ona ne olacaktı? Lorenzo onun yanına gitmeye devam edecek miydi, eski haline dönmek istemiyordu Jeanne. Aşkı bir kez tatmıştı, uyuşturucu gibi damarlarına işlemişti bu duygu. Bırakmak istemiyordu… Tam göğsünün ortasındaki derin çiziğe dokundu parmaklarıyla, dün gece yaptığı büyüyü tekrarladı. Yara yavaşça kapanırken gülümsedi ve Lorenzo’ya çevirdi gözlerini. Elini uzattı ürkekçe ve adamın güçlü elini tuttu yavaşça. “Gerçek anlamda Bayan von Mattherhorn olmaya hazırım. Tabi siz de kabul ederseniz, lordum.” Eğer birbirine aşık iki genç olsalardı ve adam evlenme teklifi etseydi vereceği cevap bundan farklı olmazdı. Bir nevi sizin olmaya hazırım demekti bu. Gözleri mutlulukla parıldarken bir kez daha gülümsedi. Eğer kocası kabul ederse önlerindeki uzun ömrü şimdiden görebiliyordu. Pazar sabahı birlikte kahvaltı edeceklerdi, atla gezintiye çıkacaklardı ve ilerleyen yıllarda çocukları olacaktı. O kadarına hazır mıydı bilmiyordu; ama Lorenzo ile vakit geçirmeyi arzuluyordu. Hatta kaybettikleri yılları telafi etmek adına her saniye onun yanında olmak isteyecekti.

“O sabahtı… O günden şimdiye çok şey değişti. Sanırım sizin benim için ne kadar büyük bir şey ifade ettiğinizi anlamamıştım.” Lorenzo’nun hisleri, tam olarak anın büyüsünü yaşamaktı. İçeriye girmeye sabırsızlanan yakıcı güneş, önceden olduğu gibi onu sinirlendirmiyor, yüzünde tatlı ve hoşa giden bir sıcaklık bırakıyordu. Jeanne’in göğsündeki saçları hafif bir gıdıklanma hissi veriyordu ki her sabah yine neyin tartışmasını yapacaklarını düşünerek uyanmaktan güzel bir histi. Ve dudakları, uyuşukluk hissi veren öpüşmenin yalnızca birkaç dakika önce yaşandığını unutturmayacak kadar fark ettiriyordu kendini. Jeanne göğsündeki yaralar üzerinde parmağını dolaştırdıkça teni eski pürüzsüzlüğüne dönerken naif bir gülümsemeyle teninde gezinen parmakları seyrediyordu genç adam. “Gerçek anlamda Bayan von Mattherhorn olmaya hazırım. Tabi siz de kabul ederseniz, lordum.” Görünürde ifade ettiklerinden fazlasını barındıran birkaç alelade kelime, bir araya geldikleri zaman ve mekân bağlamı göz önüne alındığında Abrakadabra kadar sihirli sözcüklere dönüşebiliyordu. Lorenzo bunu, Jeanne kollarında yatarken ve hep bahsedilen kadın kokusunu tüm duyularıyla tecrübe ederken anlamıştı. ”Ben, ömrünü leydisine adamak için doğmuş onurlu bir asilzadeyim Bayan Matterhorn.” Leydisinin önünde diz çökmüş şövalyelerin kılıçları üzerine yemin etmesi gibi, saygı duyulan bir dervişin ayininde kutsal kelimelerle halkı kendine bağlaması gibi asılı kalmıştı havada Lorenzo’nun dönüşü olmayan ve asla dönmek istemeyeceği yemini. Bir eli Jeanne’in belinde, diğerinde sangria ile geçecek ve insanlara mutluymuş imajı çizmenin ötesinde, gerçekten mutlu oldukları için verdikleri davetler ve yanlarına katılacak küçük Matterhorn’un portesinin tabloya ilk aktarılışı gibi anılar henüz yaşanmadan gözleri önünden geçmişti. İlk kez baba olanların duyabileceği kadar yoğun duygularla, Jeanne’in ellerine bir öpücük kondurdu. Boynuna, dudaklarına, ya da masum olmayan duyguları çağrıştırabilecek herhangi bir yere değil, yalnızca ona dokunması için mühürlediği ellerine… Ardından gözlerine bakıp, büyüyü bozmaktan korkarak, fısıldadı sessizliğe. ”Seni seviyorum, Jeanne von Matterhorn ve beni tüm günahlarımla kabul ettiğin için sana şükranlarımı sunuyorum.” Bahsettiği günahlar, ilk seferde olduğu gibi, tekrar Jeanne için terk edeceği ve aslında onun da bunu bildiği Eleanora idi. Evde biftek Lorenzo’yu beklerken, dışarıda köfte peşinde koşmaya hiç niyeti yoktu.

GÖKTEN ÜÇ ELMA DÜŞMÜŞ.
Biri sana, biri bana, biri Leydi Matterhorn'a.