Siyah çiçekler açtığında

Her şeyin üzerinden bir yıl geçmişti. Edgar Ernesto von Matterhorn doğmuş ve anneciğinin kollarında can vermişti. Ya da hiç doğmamıştı. İçinde bulundukları yüzyıla lanetler okurken elinden başka hiçbir şey gelmemişti. Bebeğinin, yavrusunun, minik ellerine öpücükler kondurmuş ve onu Toprak Ana'ya teslim etmişti. Bir kez olsun güldüğünü göremeden, dokuz ay boyunca hayal ettiği hiçbir şeyi gerçekleştiremeden almıştı hayat onu. Jeanne Lorenzo'dan sonra ilk defa bu kadar bağlanmıştı bir varlığa. Daha karnındayken konuşuyordu oğluyla, oğlu olacağını biliyordu.* Sabah gözlerini açtığı ilk andan itibaren yavrusunu düşünmye başlamıştı. Tam atlattığını, Edgar'ı unuttuğunu düşünürken erken saatlerde gelen bu tufan uykusunu kaçırmıştı kadının. Yataktan yavaşça kalktı lordunu uyandırmamaya özen göstererek ve sabahlığını geçirdi üstüne. Alt kata inip kahvaltının hazırlanmasına yardım ettikten sonra -kocasıyla arası düzeldiğinden beri evle ilgilenmeye başlamıştı- tekrar üst kata çıktı. Yatak odasına girdiğinde sakince adamın yanına gitti ve bir süre onu seyretti. Göğsünün sakince inip kalkmasını, göz kapaklarındaki o hafif hareketi... Elini uzatıp sakallarına dokundu ve adamı yavaşça öptü. Bir yandan adamın yüzüne düşen saçları çekti, her bir telini ayrı ayrı öpme isteğini bastırmaya çalışırken çocuğunu düşündü. Onun yanında böyle davranmak ayıptı... "Buenos días, mon amour." Işıltılı bir şekilde gülümsedi adama. Garip bir şekilde iki dili birleştirmeyi seviyordu. Bazen söyleyeceği şeyin İspanyolcasını bulamıyordu ve anadiline dönüyordu. Nasıl olsa kocası biliyordu dilini. Hem sadece ikisinin konuştuğu aşkın dili bir tür şifreydi. Davetlerde kadın sıkıldığında yavaşça adama seslenirdi ve gitmek istediğini söylerdi bu şekilde. Son bir yıldır -özellikle oğullarının ölümünden sonra- iyice yakınlaşmış olmaları da günlerinin daha eğlenceli geçmesine sebep oluyordu. Son üç haftadır Lorenzo'ya hamile olduğunu nasıl söyleyeceğini düşünüyordu. Geçen yıldan sonra hazır olup olmadıklarını bile bilmiyordu. Aklına gelen fikirle birlikte yüzünü astı, ufak bir şakadan zarar geleceğini düşünmüyordu. "Kahvaltıya inelim mi artık lordum? Sizinle konuşmak istediğim önemli bir konu var." Rol yapmak, surat asmak, mutsuz davranmak Jeanne'in özel ilgi alanlarıydı.

Lorenzo, tenine değen sıcak nefesle ürperdi, dudaklarındaki sıcaklıkla uyandı ve gözlerini açtığında karşısında Jeanne'i buldu, leydisini... "Buenos días, mon amour." Gözlerini açtığında ilk gördüğü Jeanne'in yüzü, ilk dokunduğu onun teni ve ilk kokladığı kendine has kokusu olunca günlerinin güzel geçtiğine, karısının uğurlu geldiğine inanır olmuştu. Yaralandığı ve neyse ki vücudunda izler kalmadan atlattığı Emesta vakasının ardından her şey yolunda gitmişti. Enerjisini, düşüncelerini ve tüm motivasyonunu yalnızca tek bir işe odakladığında başarılı olabiliyordu. Örneğin toprak alımlarının hızlanması ya da… Bir çocuk sahibi olmaları gibi. Doğuma bir ay kala erken doğum sancılarının başlaması ve çocuğun kordonun boynuna dolanarak ölmesini saymazsak, birkaç ay önceye kadar Jeanne ile, ailelerine katılacak yeni Matterhorn’un heyecanını yaşıyorlardı. İsmini bulmuşlardı, küçük patikler hazırdı, odası hazırdı… Fakat anne ile bağlarının kopması sonucu birey sayısını çoğaltamamışlardı. Lorenzo, çocuğunu kucağına alamadan bir babaymış gibi hissedebileceğini zannetmiyordu ve oldukça tuhaf bir duygu olacağından da emindi. Sonuçta, evine hiç tanımadığı biri gelecekti, neden heyecanlanması gerekliydi? Jeanne için ise tam bir yıkım olmuştu. İlişkileri için ne kadar çaba sarf ettiği ve yaşadığı yıkımın boyutu yüzünden okunabiliyordu. Bu yüzden, her sabah ona yeniden âşık oluyordu. Günaydın öpücüğüyle uyandıktan sonra, sabah öpücüğü faslına geçiş yapmak üzere elini tişörtüne kaydırmış, onu içine sıkışıp kalmışlıktan kurtarmak üzereyken, işlem yarım kaldı. Hevesi ise kursağında… "Kahvaltıya inelim mi artık lordum? Sizinle konuşmak istediğim önemli bir konu var." Jeanne hızlıca odadan çıktığı için Lorenzo’nun asık suratını neyse ki görmemişti; fakat konuşacakları şey her neyse, emindi ki sabah öpücüğünden sonraya bekleyebilirdi. Kendi kendine ağzının içinde bir şeyler geveleyerek söylendi, bir yandan kahvaltılarda giydiği şık takımlarından birini üzerine geçirdi ve kahvaltı salonuna indi. Oturma düzenleri, masanın iki ucunda olmak üzere aynıydı; fakat beş metrelik masayı, iki metreye indirmişlerdi. Ve hizmetçiler işlerini bitirdiklerinde kahvaltı salonunun kapısını kilitleyerek istedikleri yerleşim düzenini uygulama lüksüne sahiptiler. Lorenzo, hizmetçilere acele ettirdikten sonra yine kapıyı kilitledi ve Jeanne’in yanındaki yerini aldı. ”Sabah öpücüğünü bekleyemeyecek kadar önemli olan bu konu neymiş, hayatım?”

Her sabah yaptıkları gibi kahvaltı masasının iki ucuna oturmuşlar, hizmetçilerin yemekleri getirmesini bekliyorlardı. Lorenzo biraz daha tez canlı davranıp görevlilerin iki ayağını bir pabuca sokunca planının işe yaradığı yönündeki ilk işareti aldı kadın. Onun ilgisini çektiği için memnundu, özellikle bu konuda. ”Sabah öpücüğünü bekleyemeyecek kadar önemli olan bu konu neymiş, hayatım?” Hafifçe gülümsedi, mide bulantısını bastırmaya çalışarak yapmıştı bunu. Önündeki yemeklerle oynadı biraz ve en sonunda hiçbir şeye dokunmadan tabakları ileriye doğru itip peçeteye yavaşça sildi dudaklarını. Lorenzo yaralandığından beri, Jeanne duvarları yıktığından beri her şey çok farklıydı. Hep o özendiği normal çiftlerden olmuşlardı. Daha nadir tartışıyorlar, günlerinin çoğunu birlikte geçiriyorlardı ve geceler artık eziyet değildi. Kocasının güven verici kollarında kendisini uykuya teslim ederken kabuslara yer yoktu. Hayat çok daha anlamlıydı onun için... Yeterli süre geçtiğinde hanedanlarının geleceği için görevini yerine getirmesi gerektiğini fark etti. Gerçi çevreden bu konuda sürekli iğnelemelere maruz kalıyordu zaten. Verdiği cevap gayet netti. Hayatımız kısıtlanmadan önce birbirimizle vakit geçirmek istiyoruz. :Aslında hiç de öyle değildi. Uzun bir süre çocukları olmamıştı, olduğundaysa kabus gibi bir doğum yaşamıştı kadın. Bebeğinin morarmış yüzüne bakarken gözlerinden yaşlar boşanmıştı, teselliyi eşinin sıcak omzunda bulmuştu; ama adam için de farklı değildi durum anlaşılan... “Lorenzo, Edgar’ın ölümünden beri bir kez daha o şansı elde edemedik. Bir lord olarak yapman gerekenlerin farkında olduğum için sana bir teklifim var.” Stres ve gerginlikten dolayı midesine saplanan o keskin acı ara vermesine sebep oldu. Böylesine büyük bir şeyi kaldırabilecek miydi adam? Tam ona aşık olduğu fikrine alışmışken terk edilmek isteidğini söylemesine... “Eğer istersen ayrılabiliriz. Hanedanın geleceği için sana veliaht verebilecek bir eş seçmek istersen karşı çıkmam.” Karşı çıkmakla kalmam, o kadının bütün sülalesini kuruturum, diye geçirdi içinden. Yüzündeki hüzülü ifadeyse terk edilmek üzere olan bir eşin umarsız çırpınışıydı. Ansızın gözleri önünde beliren bir görüntüyle gülümsemeden edemedi. At üzerinde genç bir çocuk ve yanında ondan daha yaşlı, daha olgun bir adam gülerek yarış yapıyorlardı. Jeanne ise geriden onları seyredip gülümsüyordu. Çocuğun yeni yeni çıkmaya başlamış sakalları babasını andırıyordu, gözleriyse tıpkı annesi gibiydi. Bu kendi oğluydu... Karşı koyamadığı bu gülümsemeyle birlikte yaşaran gözlerini nazikçe sildi peçeteye, bu iyi olmuştu. Rolünü tamamlayacak bir hareketti. Oğluna teşekkür etti içinden, ailelerini kurtarmak adına yaptığı bu yardım işe yararsa ve Lorenzo testten sınıfta kalmazsa onları sonsuza kadar hiçbir şey ayıramayacaktı. Tabi, Lorenzo sınıfta kalmazsa.

Lorenzo taze yapılmış çöreklerden birini ağzına atıp hızlıca çiğnedikten sonra tereyağına uzandı ve bu arada çayından da bir yudum aldı. Sabah kahvaltılarının insana güç verdiğine inananlardan olduğu ve talimlerde düşüp bayılmak istemediği için öğünlerini güçlü tutardı. Jeanne ise tam tersine, yemek yemenin eziyete döndüğü insanlardandı ve Lorenzo ona yaşamsal fonksiyonlarının devamını sağlamak için dahi yemek yedirirken zorlanıyordu. “Lorenzo, Edgar’ın ölümünden beri bir kez daha o şansı elde edemedik. Bir lord olarak yapman gerekenlerin farkında olduğum için sana bir teklifim var.” Çocuk meselesini konuştuklarına şüphe yoktu; asıl soru neden bunu konuşma gereksinimi duyduklarıydı ki, bu da Lorenzo’nu yanıt bulamadığı bir sorundu. “Eğer istersen ayrılabiliriz. Hanedanın geleceği için sana veliaht verebilecek bir eş seçmek istersen karşı çıkmam.” Evet gerçekten saçma bir konuda saçmasapan argümanlar sunarak konuştukları kesinleşmişti. Lorenzo hanedanlığın geleceğini önemsiyordu ve en büyük korkusu Jeanne’in bahsettiği duruma maruz kalmaktı. Bir sene önce, hamileliğe kadar geçen sürede ailelerin sabrı da bu konuda taşmaya başlasa da, fizyolojik hiçbir sorun olmadığı kanıtlanınca rahat bırakmışlardı. Ve bu huzurlu ortamda, sipariş üzerine çocuk sahibi olmanın gereği yoktu. Bu yüzden düşünmeye dahi gerek duymadığı bu konuyu bir an önce kapatmak istiyordu. ”Jeanne, eğer bu konuşmayı yapmak yerine yatağımızda olsaydık…” Dudakları kıvrıldı, gözlerine kadına çevirdi. Annesi olsaydı onu uyarırdı. Lorenzo, yiyeceklere saygı duyup bu konuşmanı sofradan kalktığın zaman erle. Annesinin sesini duyar gibi olduktan sonra tereyağı ve lavanta reçeliyle işini bitirdi, çayının ikinci bardağının da sonuna geldi. Nasıl olsa karısının cümleyi zihninde tamamladığını biliyordu. ”Hem… Senden ayrılmadan da bu mümkün olabilir. Sadece bir süre, çocuk doğana kadar…” Bunu kabul edecek değildi, yalnızca muzipliği tutmuştu ve Jeanne’e küçük bir şaka yapmaktan zarar gelmezdi. Hem güler, eğlenirlerdi. ”Eleanora*’yı tanıyorsun. Bir çocuğumuz olabilir. Yani Eleanora’nın rahmini kullanırız; fakat senin ve benim bir oğlumuz...” Midesinin kalktığını hissetti, cümlesinden mide bulandırıcılık akıyordu. Belli etmeden kahvaltısını aniden kesti ve ayağa kalkıp odada tur atmaya başladı. Gerçekten, ya bir daha çocukları olmazsa… Bu fikri uzaklaştırdı. Eğer İspanya'dan kovulursa, Fransa kucak açardı onlara, değil mi?