Obscuritas

Bazen kafanızdaki düşüncelerin gerçekliğine inanmayıp onları fark etmemek için her şeyi yapardınız. Adrian da şu anda buna benzer durumun içinde bulmuştu kendini; kafasındaki tek bir düşünceden uzaklaşmak için delice haritalara bakınıyor, daha önceden kalmış elçi raporlarını kontrol ediyor, gezginlerin başka diyarlar hakkında edindikleri bilgiler içeren kitapları okuyordu. Yine de hiçbiri kafasındaki düşünceleri dağıtmak için yeterince güçlü bir dikkat dağılması değildi, zihni sürekli Léa'ya gidip duruyordu ve bu da onu birkaç kilometre koşmuş kadar yıpratıyordu. Kadın bir göreve gittiği zaman sürekli endişelenmesi ne kadar normaldi, kendisi bile bundan tam olarak emin değildi ama düşüncelerini dizginlemekte daha önce hiç olmadığı kadar zorlanıyordu. Küçük bir çocuğun banyo yapmak istemeyip annesinden kaçmasına benziyordu onun bu endişesinden kaçması; sonunda onu yakalayıp zorla götürüyordu. Derin bir nefes aldı ve anlam veremediği bu endişeleri zihninin arka köşelerine attı, eğer biraz daha endişelenirse sonunda kendini hasta edecekti ve bu da kimsenin yararına olmayacaktı. Oturduğu rahat sayılabilecek düzgün bir şekilde şekillendirilmiş tahta tabureden fırladı ve bir ileri bir geri yürümeye başladı odanın ortasında. Etrafına bakınıyordu bir yandan da, belki gözüne bir şey takılırdı da içindeki bu bitmeyecek gibi gelen fırtınalar dinerdi ve ruhu da biraz olsun huzura erişirdi. Birkaç dakika etrafına bakındıktan sonra aniden duruverdi ve derin bir nefes alıp yere oturdu, sonunda sakinleşmeyi başarıyordu az da olsa. Tahta raflarda duran kalın kitapların tozlu ama çekici görüntüsü, üzerine oturduğu tahtadan gelen o hafif gıcırtı sesleri, kendi özel odasında bulunmasının ona verdiği aitlik hissi sayesinde içinde olup biten bütün fırtınalar durulmuş ve adamı kendi haline bırakmaya karar vermişti endişe ve onu yiyip bitiren merak. Müteşekkir bir gülümseme yayıldı yüzüne ve yaydığı hava değişti, daha canlı ve parlak bir şeye dönüştü. O yüzden ayağa kalktı ve odayı terk etti, mutluluğunu başkalarıyla da paylaşma ihtiyacı duyuyordu. Böylesine güzel bir hissi sadece kendisine saklaması bencillikten öte bir şey olurdu. Kraliyetle uzun süre konuştuktan sonra elde ettiği bu iki katlı küçük eve baktı, burayı elçilerin karargahı olarak kullanıyordu. İçinde sadece kendisi ve Léa dışında birkaç kişi daha vardı elbet; arşivciler, araştırmacılar, meraklı gezginler. Herkese kapıları açıktı, sadece onların yüzünde sıcak bir samimiyet ve gözlerinde bilgiye açlıktan oluşmuş o kocaman parıltıyı görmeliydi Adrian. Kendi odası yukarıda olduğu ve çoğu insan zemin katta bulunduğu için hızla merdivenlerden aşağıya indi, onların yavaşlaması için bağıran gıcırtılarını aldırmamıştı. Mutluluğun verdiği o yavaşlama hissiyle hareketleri duruldu, yavaş yavaş öbürlerine doğru yürümeye başladı. O sırada ise ana kapının çalınmasıyla bulunduğu oda yankılandı. Son derece mesut bir halde olduğu için kapıya bakmaya ıslık çalarak gitti, bu binayı özümseyip benimsediği için kapılara hizmetlilerin bakması gereğini görmüyordu. Sonuçta onlar da bir bireydi, kendisi de; rütbenin bu kadar önemi olmamalıydı şu kısa ömürde. Kapıyı güler yüzle açtı adam ama karşısındaki manzara karşısında yüzündeki gülümseme aniden silindi. Onun yerine savaşların içinde büyüyen bir çocuğun sarsılmış ifadesi yerleşti yüzüne, hissettiklerinin de ondan hiç aşağıya kalır bir yanı yoktu. Karşısındaki Léa'ydı ve yaralanmış bir haldeydi, yorgun ve bitkin. Adam donakaldı, ne mantıklı fikirler gelebiliyordu kafasına ne de vücudu hareket edebiliyordu. Kızın hafifçe ağzını açtı ama hiçbir sözcük çıkamadan ağzından yere devrildi. Adrian derin bir nefes aldı dehşetle, sanki kız bayılmadan önce zaman durmuştu ve o bayılınca tekrar akmaya başlamıştı. Hemen kızı yerden kaldırıp onu sıkıca kavradı ve insanlara bağırmaya başladı. Léa'yı içeri bir yerlere doğru taşıyordu, güvene ve sıcaklığa. Bir hizmetliden doktor çağırmasını isterken onu binanın içinde bulunan odalardan bir tanesine götürüp beyaz çarşaflı, eski bir yatağa yatırdı ve bir süre kızın nefes alıp verişini izledi. Hırpalanmış görünüyordu, narin bedeni çürükler ve çiziklerle doluydu; onu böyle görmek genç adamı mahvediyordu tam anlamıyla. Bir tabure çekti kızın yanına ve çekingence elini tuttu, ona güç vermek istiyordu. 'Senin için buradayım, her zaman Léa' düşüncesi geçerken aklından ise bu fikir onu afallattı çünkü dediği her kelimeyi gerçekten kalbinin derinliklerinden gelerek demişti.