Kader & İçgüdü

Atının üstünde doğayla uyum içinde ilerlerken halinden gayet memnun görünüyordu Black. Aslında bu rahat görünüşünün altında tamamen tetikteydi. Beyaz atının üstünde ilerlerken hafifçe eğilip atın boynunu okşadı. Genelde yolculuklarında koyu renkli atlar seçerdi ormanın içinde dikkat çekmeden ilerleyebilmek için fakat bu sefer öyle olmamıştı. Kendisi bu konu hakkında düşüncelere dalmışken kulaklarına çalıların arasından yükselen bir ses geldi. Başını o yöne çevirirken dikkatinde kaçan bir şey olup olmadığını düşünüyordu bir yandan da. Fakat onun yerine açıklığa gelen tavşan tekrar önüne dönmesini ve rahat bir soluk almasını sağladı. Siyah başlığını düzeltti ve yüzünü görülmeyecek kadar iyi şekilde gizledi yavaş bir hareketle. Yolculuğunun rahat geçeceğini umuyordu. En azından uzunca bir süredir kimsenin dikkatini çekmeden ilerlemişti yollarda. Hanlarda bile varlığını hissettirmeden hareket etmişti. Bunun ödülü olarak da İngiltere'ye görevini başarıyla tamamlamış bir şekilde dönmeyi umuyordu. Tabi bu planlarının tarihe karışacağı bir gün yaşayacağını da bilmiyordu Black. Altından geçtiği ağaçlardan gelen seslerle başını yukarı kaldırdı ve daha eli silahına gidemeden başından aşağıya atılan ağ kıskıvrak yakalanmıştı. Ağın çekilmesiyle beraber atından aşağıya düştü ve yere yuvarlandı. Düştüğü bu tuzaktan kurtulmak için doğrulmaya daha doğrusu ayağa kalkmaya çalışıyordu ama yediği bir tekme ile tekrar yüzünü toprağa gömmek zorunda kaldı. Black daha kendini kurtarmak için hareket edemeden ağın üzerinden çekildiğini ve kolundan bacağından yakalandığını hissetti. Ayağa kaldırıldığında karşısındaki grubu daha önce gördüğü hatırladı. Bir handa. Sessizce ve görülmeden geçtiğini düşündüğü bir han. Adamların yüzlerini hafızasına iyice kazırken aynı anda kendisini kurtarabilecek bir büyü düşünüyordu. Adamlardan uzun saçlı ve yapılı olanı yanına yaklaştı iyice üstünü aramak için ellerini uzattı Black’e doğru. Bu sırada arka planda duran ve grup liderine benzer bir hali olan adamsa kendisinin elçi olduğunu nereden anladıklarından bahsedip Black ile açıktan alay ediyordu. Diğerleri gereksiz derecede yüksek sesle güldüler ve bunun intikamını alacağına içinden yemin eden Black’in kendisini durumdan kurtaracak büyüyü bulduğundan bihaber onun ceketinin ceplerini karıştırmakla ilgileniyorlardı. Black ise sadece uygun anı bekliyordu. Bu sırada bir tanesi ise atının üzerinde bulunan eşyaları karıştırıyordu. Oradaki kraliyet armasının bulunmasını istemediği için uygun zamandan önce kendini kurtarmaya çalışmak zorunda kaldı ve büyüyü mırıldandı hızlıca. Aynı anda yer titredi ve toprak çatladı. Ağaçların canlanması için söylediği büyü sayesinde kendisini tutan adamlardan kurtulmuş oldu. Dallarla bağlanmıştı kendisine saldıranların üç tanesi. Diğer ikisi ile ilgilenmek için başka bir büyü mırıldanmaya başladı. Yumruk yumruğa da dövüşebilirdi. Yakın dövüşte iyi olmasına rağmen bu tarz dövüşleri sadece zor durumda kaldığında girişiyordu. Fakat ikinci büyünün sözleri bitmeden önce arkasında birinin varlığını hissetti ve arkasına dönemeden şakağına aldığı darbeyle birlikte yere yığıldı. Adamlar ise büyünün sona ermesiyle beraber kurtulmuşlardı bağlandıkları dallardan. Black’in üzerinde taşıdığı tüm önemli bilgileri ve atının üzerindeki çantasında bulunan kraliyet armasını alıp ormanın içinde kayboldular. Bir ağacın dibinde baygın yatan Black ise ancak güneş batmaya döndüğünde kendisine gelmeye başlayabildi.

Üşüyordu ve parmak uçları donmuştu. Gözlerini aralamaya çalışmasına rağmen pek başarılı olduğu söylenemezdi. Kulaklarına sesler geliyordu. Yaklaşan ayak sesleri. Bununla ilgili bir şey yapabileceği söylenemezdi. Zihnindeki düşünceleri odaklamaya ve kafasının içinde darbe sayesinde takla atmış beynini eski haline getirmeye çalışıyordu. Ayak seslerinin baş ucuna kadar geldiğini fark edince yardım istemeyi hiç aklına getirmemişti. Bunca yıldır asla ama asla kimseden yardım istememiş ve bunun da değişmemesi için çabalamıştı. Seslerden ve artık düzelmeye başlamış düşüncelerinin arasından çıkartabildiği kadarıyla biri şuan yanına çökmüştü. Konuşan kişinin ne dediğinden çok ses tonuna odaklanmıştı. Konuşan kişi bir erkekti ve sakin bir şekilde konuşmuştu. Gücünü toparlayıp gözlerini araladı ve karşısındaki kişinin yüzüne baktı ilk olarak. Yardım eli uzatıp aslında Black’in pek hoşlanmadığı bir şeyi yapan adam, kendisini kaldırmaya çalışıyordu. Black tek eliyle, birden adamın yakasına yapıştı. “Neredeler?” Etrafına bakındı. Şu an bulunduğu yeri bile çıkartamıyordu. Diğer eli göğsüne doğru gitti hemen ve yerine olması gereken belgelerin orada olmadığını, atının etrafta bulunmadığını anladığı anda içinde büyük bir boşluk oluştu. Bir şey sanki yakıp kavurmuştu tüm içini. Şimdi ise öylece bir boşluk bırakmıştı geri. Nefes almaktan bile vazgeçmek istedi bir an. Kardeşine, ülkesini nasıl yüz üstü bıraktığını anlatabileceğini bile zannetmiyordu. Tanımadığı adama döndü ve sert bir sesle konuştu. “Öldür beni.”

OUT: Pek ilham gelmedi ve bu yüzden sıkıcı oldu biraz.

Kendisini kaldırmaya çalışan adamın soğukla ve kurtlarla ilgili söylediği sözler Black'in gözlerini onun yüzüne dikmesine neden oldu. Bir süre kımıldamadan ona baktı. Gerçekten yardım etmeye çalışıyor olmalıydı. Tanımadığı ve yanında karnını doyuracak kadar bile altını kalmadığına emin olduğu bir adamı kurtarmakla uğraşıyordu. Şakaklarında hissettiği sıcak parmakla kaşları çatıldı. Bastırmadığı halde hissettiği sıcaklık Black'e şu an bulunduğu yerde ne kadar üşümüş olduğunu hatırlattı. Kim bilir ne kadar zamandır burada böylece yatıyordu. Bulunamayıp kurtların midesine inmeyi tercih edebilirdi. Gözünün önünde kralının kendisini bulamadıklarını söyleyen askerlere başını sallayıp küçük kardeşinden ümidi kesişi geldi. Böyle bir şeye izin verebilir miydi? Hem de kızı vardı. Minik kızı ne yapardı babası olmadan? Gerçi onunla ilgilenmediğini de gayet iyi biliyordu. Yine de kızı her zaman gelebileceği bir babası olduğunu biliyor olmalıydı. İçindeki ateşin küçüldüğünü hissetti. Bu da gücünün tükenme noktasında olduğunu hatırlattı kendine. Eğer bu adamın yardımını reddederse gerçekten de ölecekti. Ateş sönerse Black yaşayamazdı ki. Aynı anda kulaklarına hana gideceklerini söyleyen sakin ve kibar sesi duydu. Kararsız bir şekilde adamın yardımını kabul etti ve ayağa kalkıp ona dayanarak yürümeye başladı. Tabi daha ilk adımını attığında bileğine saplanan acıyla inlemeye benzer bir ses çıkardı. Yanındakinin bunu duymamış olduğunu umut ediyordu. Düşüncesi boşa çıkmadı ve adamın konuşmasıyla sesin işitilmediğini kavradı Black. Ormanın içinden geçmek zorundaydı tabi ki. Patikalar daha tehlikeliydi onun için. Bunca zamandır başına bir şey gelmeden kurtarmıştı paçasını. Şimdi ise başkalarının yardımına muhtaç bir şekilde ormanın bir köşesinde kendi düşüncesine göre sürünüyordu. Yine de yürümesine devam etti. Belli bir hızda ilerlerken ayağındaki acıyı düşünmemek için dikkatini yanındaki adama çevirdi. Ufak tefek biri gibi görünüyordu. Açık renk saçlarının güneş altında daha da açılacağını tahmin etti. Tabi en önemli şeyi bilmiyordu. Adını. Kendisine yardım etmiş bile olsa Black herkesin hakkında her şeyi bilmek zorundaydı. “Adını söylemedin.” İlerde beliren açıklığı görünce Black gidecekleri hana yaklaştıklarını düşündü ve adam hakkında bilgi edinmekle uğraşacağına ölmeyi seçmediği için hissettiği utanç su yüzüne çıktı. Başarısızlık kendisi için en büyük rezillikti. Tekrar kaosa sürüklenmişti düşünceleri ve yalnız kaldığında kendini öldürüp öldüremeyeceği gibi basit ve yararsız bir fikre kapılmıştı işte. Black giderek aciz birine dönüştüğünü anlayınca midesi bulanmaya başladı. Kimsenin onu görmesini istemiyordu. “Gideceğimiz yerin arka tarafından bir girişi vardır umarım.”