İlk İzlenimler

Lucian Castillian&Elina Mortern

Düzenlenecektir.

120 yıldır sevemediği bir şey varsa o da uzun gemi yolculuklarıydı.Aceleyle handaki askerlerden satın aldığı giysileri geçirdi üzerine.Saraya girene kadar ortalarda bir kadın kılığında dolaşmak istemiyordu.Aslında bu pantolon ve uzun gümüş başlık içinde kendini rahat hissediyordu Elina.Hızla eşyalarını toparladı ve aynadaki silüetine bakıp son kez kontrol etti kendini.Evet kesinlikle işe yaramıştı.Ancak yinede dikkatle bakan birisi dar pantolonunun ve açık renkli gömleğinin gizlemekte zorlandığı kadınsı hatlarını fark edebilirdi.
******

Orman kuytu ve olabildiğine yeşildi.Ağaçların kahverengi gövdeleri dahil her yer yosunlar ile kaplıydı.Birden o sakin yolda ilerlerken yan patikada bir kıpırdanma dikkatini çekti.Atını sessizce ağaca bağladıktan sonra çalıların ardındaki kuytu patikaya-sesin geldiği yöne- baktı.Ve onu gördü.Mitolojide resmedilen Tanrılara benziyordu.Krem rengi gömleğinin altındaki gergin kasları ile Herkül'ü bile imrendirecek bir duruşu vardı.Yüzü ise masum küçük bir çocuğu andırıyordu heybetli duruşunun aksine.Ağırbaşlı bakışlarını taşıyan gözleri yorgunluktan olsa gerek mor halkalar ile çevrelenmişti.Kusursuz bir oran vardı yüzünde.Ağır bir şekilde atını sürüyordu.Sonsuz yakışıklılıktaki bu adam sanki ormanda kaybolmak ister gibiydi daha çok.

Sonra bir şeyi fark etti .Tüm bu güzelliklerin büyüsüne kapılırken gözünden kaçırdığı o ayrıntıyı.Aşağı doğru eğilen bir dalda birisi Ağacın yapraklarının arasında elindeki sopayla hazırda bekliyordu.Bir an nefesini tuttu Elina .Bu muhteşem yaratığın acı çekeceğini düşünerek.Her zaman yaptığı gibi bu olaya karışmadan yoluna devam etmeliydi belki.Fakat hayır buna izin veremezdi.Hızla inen bir darbenin ardından delikanlının atından düşen bedenini izledi.Ve hızla çalıların ardından fırladı.Adamlar dört kişiydi ve birden etrafını çevirdiler.Ağaçtan inen zayıf ve çelimsizdi. Büyük çetelerde ayak işlerinde kullanılan tiplere benziyordu.Arkadaki üçü ise sinir ve şaşkınlıkla Elina'ya kilitlenmişti.Her şey çok hızlı gelişti.Hızlı bir hareketle zayıf olanı yere serdi ve arkadaki üçlüye döndü.Adamlardan biri atıldı önce.Hızlı ve kıvrak saldırıları vardı.Acemi sayılmazdı fakat o bile Elina karşısında şansını fazla zorluyordu.Sonunda kuytu ormanın derinliklerine sızan güneş damlaları kılıcında parladı ve kılıcın üzerindeki koyu kırmızı sıvıyı aydınlattı.Rakibinin kanının oluşturduğu yansımaya baktı Elina .Ürkütücü haline..Çoğu kez avlanırken göründüğü gibi.Susuzluğunu kontrol altında tutmak onun için eski bir alışkanlıktı onun için.Zorlanmadan bastırmayı çok önceleri öğrenmişti.Arkasını dönünce adamlardan birinin aceleyle yerde yatan meleğin ellerini ve ayaklarını bağladığını gördü.Belli ki ganimetlerini güvenceye almaya çabalıyordu.Başına da bir çuval geçirilmişti.Öteki ise atları hazırlıyordu.Önce atın yanındakini halletti.Ve bunların basit bir eşkiya sürüsü olduğunu anladı.Elindeki kılıcı attı ve hızla yerdeki adama eğildi..Önce ellerindeki sonra ayaklarındaki ipleri dişleriyle parçaladı ve başını açtı.O güzel yüz bir kez daha karşısındaydı.Kesinlikle haksızlık etmişti.O yüz artık daha kusursuzdu.Başlığını çıkarıp genç adamın şaşkınlıkla yukarı kıvrılan dudaklarını öpmemek için kendini zor tutuyordu.Ve sonra gömleğindeki altın işli o armayı fark etti.Kraliyet arması..Hızla geri çekildi.Fena halde dağılmıştı.Kimliğini ele vermek istemiyordu.Fakat adamın onu bırakmaya niyeti yoktu.Fark etmiş miydi?Bir kadın olduğunu..Şu an için beyni çalışmıyordu.Arkadan güçlüce kendine çeken kollara daha fazla karşı koyamadı ve yüzünü döndü bir kez daha..

Prens olmak zordu. Özellikle kardeşiniz hayatınızı daha da zorlaştırmak için uğraşırsa bazen çekilmez bile olabiliyordu. Lucian artık kendine vakit ayıramadan sürekli sağa sola koşturduğunu fark ettiğinde artık tüm işlere ara vermeye karar verdi. Yine de günlük işlerini yaptıktan sonra bunu gerçekleştirebildi. Her gün yapılan antrenmanlar bittiğinde fazla enerjisi kalmıyordu ama yine de yalnız kalacağı anı iple çektiğinden dayandı. Saraydan çıkmadan gerekli kişilere yapacağı geziyi söyledi. Bunu annesinin öfkesini üzerine çekmemek için yapıyordu. Annesinin gazabı Lucian’ın bile bir adım geri atacağı türdendi çünkü. Üzerine açık renk bir gömlek geçirip gayet sıradan olduğunu düşündüğü şekilde giyindi ve dışarı çıktı. Beyaz atına atladığı gibi ilerdeki ormanın içine kadar hiç durmadan gitti. Ancak saray gözden kaybolunca rahatlayabildi. Atını yavaşlattı ve etrafına bakınıyor gibi görünse de aslında sadece düşüncelere dalmıştı. O yüzden izlenildiğinin farkına varmadı. Uzun zamandır düşünemediği şeylere kafa yoruyordu. Sıkıntıları yüzeye çıkmıştı işte. Herkese yetişmeye çalışıyordu ama kaç parçaya ayrılması gerektiğini bilemiyordu. Babası, annesi, kardeşleri, ikizi, arkadaşları, halkı, sarayın işleri, askerlerin eğitimi…
Üst taraftan gelen bir sesle başını yukarı kaldırdı. Daldan sarkan biri vardı. Daldan mı sarkıyordu? Lucian kendisine doğru savrulan sopayı gördüğü halde tepki verememişti. Şimdiye kadar kimse yanına bu kadar yaklaşamamıştı farkettirmeden kendisini. Başına aldığı darbeyle atından aşağı kaydı ve yere düştü. Bayılmamıştı fakat vücudu üzerindeki hakimiyetini bir süreliğine yitirmişti. Toparlanmaya çalışırken zihninde dönüşebileceği bir hayvan düşündü. Tabi bunu gerçekleştiremeden başına geçirilen bir şeyle etraf simsiyah kesildi. Elleri ve ayakları bağlanıyordu ve o neredeyse taş kesilmişti. Başlığın içinde kaşlarını çattı ve ellerini çözmek için hareket etmeye çalıştı ama tek yapabildiği yüz üstü iken yan dönmek oldu. Hala kendine gelememişti. Gözlerini kapadı ve odaklandı. Enerjisinin vücuduna geri döndüğünü hissettiğinde ellerinin başka biri tarafından açıldığını hissetti. Ardından ayaklarındaki bağlar da çözüldü. Oturur pozisyona geçtiğinde başlık da çıktı. Karşısında ilk gördüğü çok hoş bir yüz oldu. Ona gülümserken kurtarıcısının ilk başta bayan zannettiği için kendi kendiyle alay etti. Ayağa kalktığında arkasına dönüp gitmek için ilerleyen oğlanı kendisine doğru çekti kolundan. Bir gözü de etrafta gezinip saldırganların parçalanmış vücutlarını inceledi. Böyle genç bir oğlanın bunu yapabileceğine inanmak zordu aslında. “Teşekkür ederim delikanlı. Sana minnettarlığımı göstermek istiyorum. O yüzden dile benden ne dilersen!” Bu sırada atı usulca yanına geldi ve başını sahibine sürttü. Lucian bir eliyle ona iyi olduğunu anlatmak istercesine başını okşadı. Yüzü ise hala çocuğa dönük ondan bir tepki bekliyordu.

Bu harika tabi ki tanımamıştı.İçinden gelen kısa süreli rahatlama kendini gergin sessizliğe bıraktı.Cevap verdiği anda her şeyi mahvedeceğini biliyordu.Bu yüzden konuşmak istemedi.Kaçmak istedi.Koşup uzaklaşmak fakat peşinden gelebileceğini biliyordu.Atları çok yakındaydı ve takip edebilirdi hana kadar..Bu ihtimali kafasından uzak tutmak ister gibi silkindi.

Karşısındaki bu sıradan giyimli adamın sarayla ne türden bir bağlantısı olabileceğini çözmeye çalışır gibiydi.Belki de bir çalışandı..Fakat öyle bile olsa görevini riske atamazdı.Bu görev mühimdi.Prenses ona daha evvel vaat edilmemiş bir seçenek sunmuştu.Geçmişini..

Göz ucuyla atının bulunduğu mesafeyi kolluyor bir yandan da adamın peşinden gelmemesi için bir yol arıyordu.Onu durdurmak için o an aklına gelebilen ilk şeyi yaptı.Elleriyle dilsiz olduğunu hissettiren bir iki küçük hareket.Oğlanın o muhteşem dudaklarının bir kez daha hayal kırıklığı ve büyük bir anlayışla büküldüğünü gördü.Dudaklarına yapışmamak için gösterdiği büyük özenle hızlı bir şekilde atının üstünde yerini aldı ve dört nala sürmeye başladı.

Arkasından şaşkınlıkla bakan oğlana son bir kez daha dönüp baktı.Bir kez daha bakamayacağı o yüzü aklına tüm ayrıntılarıyla kazımak istedi..Bir kez daha görememek..Şaşırtıcı şekilde sinir bozucu bu ihtimali daha fazla düşünmemek için daha da hızlandı.Sanki her an ,yavaşladığında,geri dönmek istemesinden çekinir gibi...